Ανοιχτή επιστολή στον Υπουργό Εργασίας για τις δηλώσεις του.

Κύριε Υπουργέ,

Είμαστε εργαζόμενοι στο διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας και μέλη στο σωματείο εργαζομένων στη σελέκτ σέρβις πάρτνερ, ένα από τα λίγα επιχειρησιακά σωματεία στον επισιτισμό.

Είμαστε εμείς που βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή της υποδοχής των εκατομμυρίων τουριστών που κάθε χρόνο φτάνουν στη χώρα μας, που τόσα χρόνια δουλεύουμε με ατομικές συμβάσεις με μισθούς των 600- 700 ευρώ, που ο καθένας από μας δουλεύει για τρεις, που η εντατικοποίηση της εργασίας μας χτυπάει κόκκινο, χειμώνα καλοκαίρι. Που όταν καταγγέλουμε όσα γίνονται στο χώρο δουλειάς μας (τα κομμένα ρεπό, τις υπερωρίες, τις αναγκαστικές άδειες) στο Υπουργείο σας, στις υπηρεσίες της επιθεώρησης εργασίας, δε γίνεται τίποτα αφού έχουν υποστελεχωθεί τόσο πολύ που συνήθως δεν υπάρχει η δυνατότητα για ελέγχους από τους επιθεωρητές στους χώρους.

Που το προηγούμενο διάστημα σας φωνάζαμε ξανά για να κάνετε την κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας στον επισιτισμό υποχρεωτική ώστε να έχουμε με κάποιο τρόπο συγκροτημένα δικαιώματα.

Είμαστε εμείς, που βρισκόμαστε σε αναστολή, οι περισσότεροι από τις 14 Μαρτίου και εδώ κοντά 3 μήνες έχουμε πάρει 800 ευρώ! Που έχουμε τους λογαριασμούς μας απλήρωτους, που δεν μπορούμε να πάρουμε τα απαραίτητα φάρμακα για να είμαστε υγιείς, που μας πνίγουν τα χρέη.

Ήμασταν και εμείς έξω από το Υπουργείο Εργασίας την Πέμπτη, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μας από άλλους χώρους και φωνάζαμε «αυτό το υπουργείο δεν είναι εργασίας, είναι του κεφαλαίου και της εργοδοσίας». Έχουμε αγανακτήσει από τα προκλητικά προνόμια που δίνετε στους εργοδότες οι οποίοι δεν έχουν πληρώσει απολύτως τίποτα, όσο εμείς δεν ξέρουμε πώς θα ζήσουμε τις επόμενες μέρες.

Όση προσπάθεια και αν κάνετε να μας αγνοήσετε ως εργαζόμενους του κλάδου, να ξέρετε ότι απορρίπτουμε την πολιτική σας που μας καταδικάζει στη φτώχεια και την ανεργία.

Υ.Γ: όσο για τον κομματικό στρατό που αναφέρατε, το γεγονός ότι στη μαζικότατη συγκέντρωσή μας συμμετείχαν και βουλευτές του ΚΚΕ αυτό τους τιμά και μακάρι να στήριζαν και άλλοι τα δίκαια αιτήματά μας.