Το
2022 εξυπηρετήσαμε πάνω από 21 εκ. επισκέπτες και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε
να εξασφαλίσουμε τα βασικά για το μήνα….
Η φετινή χρονιά φεύγει με
την επίσημη άρνηση της εργοδοσίας για
την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και την κατοχύρωση του ελάχιστου
μισθού που παίρνουμε, της καταβολής από πλευράς της των εξόδων μετακίνησής μας,
των αναγκαίων συνεχόμενων ρεπό για την ξεκούρασή μας, της απαραίτητης 12ωρης
απόστασης μεταξύ των βαρδιών, της αναγνώρισης συγκεκριμένων ειδικοτήτων στην
εργασία μας.
Όσο, λοιπόν, ολοένα αυξάνεται
η πίεση της καθημερινότητας για να τα βγάλουμε πέρα, με τις υποχρεώσεις και τα
χρέη κυριολεκτικά να μας πνίγουν, η εργοδοσία μένει αδιάλλακτη και δε δέχεται
ούτε τα ελάχιστα που πρότεινε ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας, που δεν
καλύπτουν σε καμία περίπτωση τις ανάγκες μας σήμερα.
Και όλα αυτά, όσο η
κλαδική συλλογική σύμβαση στον επισιτισμό, που προβλέπει μια σειρά
επιδόματα και επιλεκτικά εφαρμόζει η επιχείρηση, πλησιάζει στη λήξη της
με αμφίβολη την υπογραφή της από την εργοδοτική πλευρά, από τη στιγμή που όλοι
οι εργοδότες υπονομεύουν την εφαρμογή της ήδη…
Μήπως
δεν έβγαλαν αρκετά κέρδη; Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους….
·
162%
η αύξηση των εσόδων της πολυεθνικής επιχείρησης σε
σχέση με το 2021 την ίδια στιγμή που η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει
μειωθεί έως και 40%.
·
Τεράστια
αύξηση της επιβατικής κίνησης στο Αεροδρόμιο της Αθήνας,
με αύξηση 102,6% σε σχέση με το
2021, με τους επισκέπτες να ξεπερνούν τα 21 εκατομμύρια και οι εργαζόμενοι
να είμαστε τουλάχιστον 30% λιγότεροι σε σχέση με το 2021 και η μεγάλη
πλειοψηφία να μετράει μηδέν (ο) ημέρες διακοπές, καθημερινή εξάντληση, με μονό
ή καθόλου ρεπό, υπερωρίες, χωρίς διάλειμμα.
·
Νέα
καταστήματα για την εργοδοσία, ανακαινίσεις και νέα
«χλιδάτα» μαγαζιά, όσο στους εργαζόμενους έρχονται τα «απειλητικά ραβασάκια»
από παρόχους ενέργειας, τράπεζες, εφορία.. Και φυσικά, πίσω από την όποια
«χλιδή» και τα «δυνατά» brandnames,
ελλιπή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους για να ανοίξουν όπως όπως τα
μαγαζιά τους, με τις τραγικές ελλείψεις σε υποδομές να παραμένουν επιβαρύνοντας
τραγικά τους εργαζόμενους (χαλασμένα πλυντήρια, χαλασμένα
καρότσια, χαλασμένοι φούρνοι κλπ).
Μήπως,
λοιπόν, τα αυξημένα κέρδη τους βγαίνουν ακριβώς έτσι;
Στις δικές μας πλάτες, το δικό μας μόχθο και τις επαγγελματικές ασθένειες που
προκύπτουν από την υπερπροσπάθειά μας να βγει η δουλειά όσο γίνεται πιο
αξιοπρεπώς για να εξυπηρετηθούν όσο το δυνατόν καλύτερα οι επισκέπτες;
Ας σκεφτούμε και ένα
ρητορικό ερώτημα ακόμα: χωρίς εμάς, τους
εργαζόμενους, την καρδιά των καταστημάτων, μπορεί να λειτουργήσει η επιχείρηση;
Μπορούν να βγάλουν τα κέρδη τους για να μπορούν να τα επενδύουν ανοίγοντας νέα
μαγαζιά για να συνεχίζουν να κερδοφορούν ακόμη περισσότερο; Η απάντηση είναι
προφανής..
Η
αδιαλλαξία της επιχείρησης, αλλά κυρίως η συμπεριφορά τους μέσω των εκπροσώπων
της αποκαλύπτει πραγματικά ποια είναι και τι θέλει για το επόμενο διάστημα.
Η απαξίωση και η
προσβλητική στάση τους απέναντι στο σωματείο, επιβεβαιώνει πώς βλέπει και τους εργαζόμενους: αναλώσιμους, μηχανές παραγωγής κερδών και “μην τον είδατε τον
Παναγή”!!
Επομένως, τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπορούμε να
ζούμε με αξιοπρέπεια, να έχουμε μεγαλύτερο μισθό, ανθρώπινες συνθήκες
εργασίας και δικαίωμα στην ξεκούραση και τον ελεύθερο χρόνο;
Δε
μας αξίζει ή δε δουλεύουμε αρκετά; Ή μήπως δεν έχουμε αρκετά ισχυρά επιχειρήματα για να τους «πείσουμε»;
Το σχέδιο συλλογικής σύμβασης που πρότεινε ο ΟΜΕΔ, όπου κάποια από τα αιτήματά
μας καταγράφηκαν, ακόμη και με τους δικούς τους όρους, τους όρους που
θέτουν οι εργοδότες, δηλαδή, και οι κυβερνήσεις τους, της διατήρησης της ανταγωνιστικότητας και της
κερδοφορίας της επιχείρησης, αποδεικνύει αυτό ακριβώς: Ότι τα αιτήματά μας είναι απόλυτα δίκαια και κανένας δεν μπορεί να το
αρνηθεί αφού προκύπτουν από τις δικές μας ανάγκες.
Όμως, χρειάζεται να γίνει
κατανοητό ότι όσο χάνουμε εμείς οι
εργαζόμενοι, κερδίζει η εργοδοσία. Αυτό επιβεβαιώνει η ίδια μας η πείρα, αφού μετά τις τεράστιες
μειώσεις μισθών που υπέστησαν οι εργαζόμενοι, μετά τις απολύσεις και την πολύ
μεγάλη αύξηση της εντατικοποίησης την προηγούμενη δεκαετία, η επιχείρηση
αναπτύχθηκε, έχει τη μεγάλη πλειοψηφία των καταστημάτων στο Αεροδρόμιο της
Αθήνας, έχει «απλωθεί» στη μεγάλη πλειοψηφία των αεροδρομίων της χώρας. Η ανάπτυξη τους, δηλαδή, χτίζεται πάνω στα
αποκαΐδια των δικαιωμάτων μας..!
Επομένως, ο δρόμος που χρειάζεται να ακολουθήσουμε
βρίσκεται σε ρήξη με την κερδοφορία της επιχείρησης, σε ρήξη με τα συμφέροντά
της εργοδοσίας, σε ρήξη με τους νόμους που όλες οι κυβερνήσεις έχουν φέρει για
να αυξάνεται η εκμετάλλευση των εργαζομένων προς όφελος των εργοδοτών για
την αύξηση των κερδών τους.
Η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα
με αυτά τα κριτήρια, η δύναμή
μας βρίσκεται στην οργάνωση όλων των
εργαζομένων και την ενότητά μας μέσα από ένα ισχυρό σωματείο, το όπλο μας
είναι η αλληλεγγύη τόσο μεταξύ μας όσο και συνολικά με τους εργαζόμενους
που αγωνίζονται. Αυτό επιβεβαιώνουν οι αγώνες των εργατών στην Cosco, στην Efood, στη Λάρκο, στα Πετρέλαια
και Λιπάσματα Καβάλας, στη NewStar που οι
εργαζόμενοι κατάφεραν και επέβαλαν το δίκιο τους με τους ανυποχώρητους
αγώνες. Και συνεχίζουν και εμείς μαζί τους!
Δίνουμε το μαζικό παρών στη Γενική Συνέλευση του Σωματείου μας την Πέμπτη 5 Γενάρη 11.30 για να αποφασίσουμε πως θα προχωρήσουμε από εδώ και στο εξής. Διεκδικούμε την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης στην επιχείρηση που να αποτελεί δίκτυ
προστασίας
των δικαιωμάτων μας με:
·
ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς,
· διασφάλιση του 5θημερου-8ωρου-40ωρου,
·
καθορισμένες ειδικότητες με βάση την
πραγματική μας εργασία,
·
κάλυψη των εξόδων μετακίνησης.